De grote zoutvlakte, Salar de Uyuni

(24-9) Na een vroeg ontbijt en wat coca thee (ze zweren er echt bij dat het helpt tegen de hoogte) betalen we de tol om het dorp uit te mogen en gaan we weer op pad met de jeeps. Het landschap is veranderd in groen, gele heuvels. Onderweg stoppen we bij vreemd gevormde rotsblokken; gestolde lava uitgeslepen door weer en wind. We genieten van een lekkere warme lunch geserveerd door onze kokkin vanuit de achterbak van de jeep met uitzicht op een rokende vulkaan. Volgens mij wennen we aan de hoogte, want t eten smaakt weer en de knallende hoofdpijn verdwijnt langzaam. Omdat onze slaapplaats geen water heeft, slapen we in het zouthotel van het uitgestorven dorpje San Juan. Gebouwd met grote zoutblokken en het tapijt bestaat uit.....zout. In de dorpswinkel staat een klein mollig vrouwtje met een bolhoedje en 2 mooie lange zwarte vlechten. Ola Bolivia! Helaas willen de mensen hier niet graag op de foto. In het dorp is verder weinig te beleven dus genieten we even van de warmte van de zon ,voordat deze verdwijnt achter de omliggende bergtoppen.
De volgende ochtend smullen we van het ontbijt: pannenkoeken! In een uurtje rijden we naar de grootste zoutvlakte, de Salar de Uyuni. Aan het begin van de vlakte rijden we een zogenaamde pier op die de zoutvlakte op gaat.... Ehhh of toch niet, want de jeep start niet...... De chauffeur duikt snel onder de motorkap en met een steen zorgt hij voor een ontsteking en vamos..... In het begin kachelen we achter bussen aan en links en rechts zien we zout wat door alle uitstoot vies bruin is. Maar zodra we van de pier afgaan, zitten we al snel in een oogverblindende witte vlakte met alleen onze jeeps, zout, zout en nog eens zout. In de verte zien we de omliggende bergen... de vlakte is echt waanzinnig mooi! Net alsof je op een gletsjer rijdt... Het zout glinstert in de zon en een stukje verder ontstaat door de opstaande randjes een bijenkorf structuur....nog mooier. Tja Cin wij zijn verliefd, helaas is het maar 1 dagje op de zoutvlakte.
In het midden van al dat zout ligt een eiland met reuzen cactussen. We rijden een hele tijd, maar het eiland lijkt maar niet dichterbij te komen. Ondertussen begint de jeep te ruiken naar aangebakken melk en ehhh er komt rook vanuit de handrem. Hebben wij weer :S
Uiteindelijk bereiken we het eiland. Op de top is er een mooi panorama uitzicht, maar de tocht naar boven herinnert ons eraan dat we nog steeds rond de 4000 m hoog zitten, want na een paar stappen staan we alweer te puffen ;-)
's Avonds komen we na een supermooie, witte dag en een bezoek aan een creepy (bekend) treinkerkhof aan bij het dorpje Uyuni aan rand van de vlakte en nemen we afscheid van onze kokkin en de chauffeur. Uyuni heeft niet echt een prettige sfeer...zoals het treinkerkhof een guur, ongemakkelijk sfeertje. Waarbij de treinwrakken toch ook iets mysterieus hadden. Maar gelukkig na 1 nachtje op naar Potosi!!
Zo......pffffff..... nu is ons verhaal ook bij met de foto's. Leuk dat jullie meelezen en uitkijken naar de foto's, maar be aware want we hebben echt al héél véél foto's om straks te laten zien ;-) hasta la vista tot ons volgende avontuur in de mijnen van potosi